Mijn verhaal / de aanleiding

In twee weken tijd kreeg ik van drie verschillende mensen de vraag of ik ze kon helpen. En dan bedoel ik vragen over een carrière in illustratie. Iemand wilde weten hoe het werkt: een boek bij een uitgever, een scholier die een snuffelstage wilde doen en iemand die overwoog een carrière in illustratie te beginnen. Ik kreeg het gevoel dat ik ‘succes’ uitstraalde, maar ik voelde me helemaal niet succesvol. Want ik keek naar mijn boekhouding en zag dat ik een enorm slecht kwartaal aan het draaien was. En ‘succes’ was toch wel genoeg geld verdienen? Niet dat ik geldzorgen had, maar om nou trots te zijn om als ondernemer te leven op het salaris van de echtgenoot?
 
Het is makkelijk om erin te blijven hangen en erover te blijven malen, maar daar word ik niet beter van. Ik raadde de laatste persoon af een illustratie carrière na te streven en ik voelde me daarna een sacherijnige brompot die dromen afschiet.

Maar wat werkt wel? Het loslaten. Uit de emotie komen. Als ik dan nog steeds wil solliciteren voor een bijbaan is dat natuurlijk goed, maar eerst uit de emotie komen. Oké loslaten, hoe doe je dat? Hierna wat opties, in willekeurige volgorde.

Wandelen

Het liefst in de natuur en zonder telefoon. Uitwaaien. De wind in je haren voelen, de bladeren in de bomen bewonderen. De lente bloemen spotten. Als je geen natuur vlakbij hebt, is je wijk ook helemaal goed. Zie je hoe vol groen de bomen zijn?

Morning pages schrijven

Deze komt uit de boeken van Julia Cameron. Vooral haar boek ‘The artist’s way’, maar ze noemt het in al haar boeken: ga elke ochtend als je net wakker bent in je dagboek schrijven. En dan niet mooi, maar een soort ‘braindump’. Schrijf alles op wat in je opkomt totdat je drie pagina’s gevuld hebt.
 
Dit helpt me te ontdekken wat er allemaal in mijn hoofd leeft en mijn gedachten te ordenen. Aan het eind van de drie pagina’s heb ik een heleboel frustratie een plekje gegeven en heb ik een visie voor de dag die voor me ligt.

Geen sociale media op je telefoon

In mijn geval ging het (deels) over de tegenstelling tussen mijn uitstraling online en ‘het echte leven’. Het was niet dat ik online zat te liegen, er waren ook dingen die heel goed gingen, maar mijn online versie voelde als een fractie van mezelf. Ik zou iedereen aanraden om te stoppen met sociale media, maar ik heb het nodig om gevonden te worden door klanten.
 
Ik experimenteerde twee weken met het hebben van een dumbphone, oftewel een ouderwetse nokia. Daarna ben ik weer teruggegaan naar mijn smartphone. Meestal helpt het al genoeg om sociale media alleen op de laptop te gebruiken en dus niet op de telefoon. Alleen is dat nooit helemaal mogelijk. Bijvoorbeeld, om reels op Instagram te kunnen plaatsen moet je de app hebben geinstalleerd. En Youtube kán je niet verwijderen, dus voordat ik het weet, zit ik shorts op Youtube te kijken (ugh!). Als ik weer rust aan mijn hoofd nodig heb, switch ik soms weer een dag of langer naar de ouderwetse nokia.

Pauze nemen / rust

‘Ik mag pas nutteloze dingen doen als alle nuttige dingen gedaan zijn.’ Dat is hoe ik vaak denk. Maar er blijven altijd dingen te doen. Je mag echter rust nemen gewoon omdat je behoefte hebt aan rust. Rust is nooit iets geweest wat je krijgt als al het andere gedaan is. Rust is iets wat je neemt.

Andere omgeving / vrienden zien

Ik werk thuis, dus bijna alles is thuis. Soms moet ik er gewoon letterlijk uit. Het huis uit, met een vriendin afspreken. Toen ik in mijn beschreven dal zat, ging ik met een vriendin en onze zoontjes naar een kindermuseum in Rotterdam. Terwijl onze kinderen speelden, kletsen wij bij. ’s Avonds deed ik bordspellen met een andere vriendin. Dat zijn relatief veel sociale activiteiten voor mij haha, maar ik had het nodig. Ik kon mijn hart luchten én over heel andere dingen praten. Uit de omgeving waar ik slaap, eet en werk en dus toch wat teveel tijd doorbreng.

Het kan zijn dat je een tegenovergesteld advies moet opvolgen. Dat je juist teveel weg bent en even een avond thuis moet zijn. Maar dat weet je zelf het beste.

Spreek lotgenoten

Met een vriendin praten is leuk, maar soms heb je iemand nodig die in hetzelfde schuitje zit. Andere zzp'ers, collega's of studiegenoten.

Als je net als ik zzp'er bent, kan je op je eigen eilandje zitten. Ik spreek wel andere ondernemers op netwerkbijeenkomsten, maar dan heb je het niet zo snel over hoe slecht je omzet dit kwartaal is. 1 op 1 is dat anders. Wanneer je ontdekt dat je niet de enige bent die ergens tegenaanloopt, word je milder voor jezelf. Het ligt niet (alleen) aan jou, het is iets waar je doorheen moet. Dat is iets anders dan het negeren. Je leert ervan, je hoort van een andere aanpak die je ook kan proberen. 

Jezelf herinneren aan positieve reacties

In januari ging ik op LinkedIn vertellen over mijn boekplannen. Dát vond ik zó spannend. Ik had namelijk nog helemaal geen uitgever, het boek was ook nog echt niet af. Een reactie van één van mijn vele broers was iets als ‘moet dat een boek worden?’ toen ik mijn idee beschreef. Niet verkeerd bedoeld hoor, hij zag het gewoon niet voor zich. Maar ik had óók reacties gehad van mensen die het wel voor zich zagen en enthousiast waren. Dus ik maakte printscreens van appjes van vrienden die tekeningen hadden gezien en van de reacties die ik op mijn nieuwsbrief had gehad. Ik printte ze uit en plakte het op een vel papier dat ik op mijn werkkamer hing. Mezelf herinneren aan de positieve reacties hielp. Ik durfde weer.

Kijken naar patronen

Ik kan heel blij en enthousiast zijn, ik kan somber zijn. Ik weet dat deze gevoelens komen en gaan en kan ze daarmee ook minder serieus nemen.

We hebben allemaal gevoelens. Als we er midden in zitten lijkt het alsof we die gevoelens ZIJN. Maar als we afwachten, verdwijnen ze weer. Benoem ze, laat ze bestaan, maar laat je er niet alle kanten op door waaien. Denk aan hoe je je op andere momenten voelde. Stond je gisteren nog enthousiast voor de spiegel te dansen terwijl je er nu 'echt niet uit ziet'? Je weet dat je niet veel verandert bent in één dag, alleen je gevoelens zijn veranderd. Neem ze niet te serieus. 

En? Heb ik mijn pennen in de wilgen gehangen? Nee! Het is nu midden in het tweede kwartaal en ik heb vooral héél druk. Nu maak ik me juist zorgen of niet teveel dingen gaan samenvallen in de planning. Er is altijd wel iets om me zorgen over te maken 😉

Deze blog is eerder verstuurd als nieuwsbrief mét meer. Wil je ook op de eerste rij zitten? Geef je dan hier op. Welkom bij de club!